ROZBIORY POLSKI 1772, 1793, 1795 ROK
Kryzys Rzeczypospolitej trwający od drugiej połowy XVII wieku doprowadził do rozbiorów Polski przez trzech sąsiadów: Rosję, Prusy i Austrię. Królem Polski był Stanisław August Poniatowski podporządkowany carycy Katarzynie II oraz skorumpowanej części szlachty polskiej. Pierwszy rozbiór nastąpił w 1772 roku. Polska utraciła 30% terytorium i 35% ludności. Próbą ratowania kraju po pierwszym rozbiorze było zwołanie Sejmu Czteroletniego w latach 1788 – 1792 oraz uchwalenie Konstytucji 3 Maja.
Niestety, ani sejm ani konstytucja nie uratowały kraju. Część szlachty, przeciwna reformom i próbie ratowania kraju, ogłosiła konfederację targowicką. Wojska rosyjskie wkroczyły na teren Polski. Na początku 1793 roku Rosja i Prusy podpisały II traktat rozbiorowy. Próbą ratowania Polski była Insurekcja Kościuszkowska w 1974 roku. Powstanie upadło, a trzej sąsiedzi Rosja, Prusy i Austria dokonały trzeciego podziału państwa polskiego. Polska zniknęła z mapy Europy na 123 lata. Istniał naród bez państwa. Polacy szukali pomocy u Napoleona Bonaparte, walczyli w Legionach. Występowali zbrojnie przeciw zaborcom podczas Powstania Listopadowego, Styczniowego i innych.
Realizatorem projektu jest Zarząd Główny Polskiego Związku Głuchych.
Projekt dofinansowano ze środków Muzeum Historii Polski w Warszawie w ramach Programu
„Patriotyzm Jutra”.