ROZBICIE DZIELNICOWE 1138 ROK
Po śmierci Bolesława Chrobrego w 1025 roku władcą państwa polskiego został jego młodszy syn Mieszko II. Starszy syn Bezprym został pominięty w testamencie. Ta decyzja spowodowała walkę braci o władzę w państwie. Skutkiem walk między braćmi było osłabienie państwa, najazdy wrogich państw i utrata części ziem. Po śmierci Mieszka II jego syn Kazimierz Odnowiciel odzyskał część terytorium, dzięki pomocy cesarza, ale w zamian za to musiał uznać się jego lennikiem. Synowie Kazimierza Odnowiciela podczas swoich rządów mieli dużo problemów. Odzyskiwali i tracili ziemie.
Głównym powodem podziału państwa był testament kolejnego władcy. Tym władcą był Bolesław Krzywousty. Miał wiele dzieci. Chciał uniknąć walki między nimi o władzę dlatego napisał testament w 1138 roku. Zapisał w testamencie dwie zasady senioratu i pryncypatu w dziedziczeniu. W testamencie podzielił kraj na dzielnice i przekazał po jednej swoim synom. Miał nadzieję, że dzięki zapisom w testamencie nie będzie kłótni między nimi. Pomylił się. Jego testament zapoczątkował jeden z najtrudniejszych okresów w historii Polski o nazwie rozbicie dzielnicowe.
Realizatorem projektu jest Zarząd Główny Polskiego Związku Głuchych.
Projekt dofinansowano ze środków Muzeum Historii Polski w Warszawie w ramach Programu „Patriotyzm Jutra”.